Samotna matka to matka patologiczna

Wierzcie mi lub nie, ale doskonale zdaję sobie sprawę z tego, że samotna matka jest postrzegana jako patologia. Nie chce mi się wymieniać wszystkich z góry wiadomych sytuacji, ale bez bicia mogę przytoczyć sytuację w sklepie.
To była deszczowa, jak zwykle w UK, niedziela. Wzięłam dzieci do kina, gdzie wygodnie rozsiedliśmy się w fotelach. Dzieci z popcornem, ja z dietetyczną pepsi. Nagle, mimo mojej interwencji, mój syn zjadł z podłogi popcorn, który wypadł mu z rączki. Od razu usłyszałam komentarz z boku:
"Co się dziwisz, sama jest, pewnie nie daje sobie rady a dzieci często brudne spać chodzą."

---

Tak, zabolało mnie to cholernie. Jednak czytając te wszystkie wypociny idealnych mamusiek, rady pedantycznych lasek i krytykę psychologów, szlak mnie trafia. Normalnie, po ludzku, pluję na monitor, wkurwiam się i zastanawiam się, gdzie takie twory się uchowały. Bo może ja na nie klnę a one miały bardzo nieszczęśliwe dzieciństwo? A może żyły pod kloszem, w nieskazitelnych domach?

Jak najbardziej, bez zbędnych słów, przyznaję się - JESTEM SAMOTNĄ I DO TEGO PATOLOGICZNĄ MATKĄ!!!
Możecie psy na mnie wieszać, nie poruszy mnie to. Trudno jest mi uwierzyć, że istnieją tak idealne matki. Ok, dla potwierdzenia mojego wyznania winy, wypiszę Wam wszystkie moje grzechy nie do przebaczenia".
 
Po pierwsze, pozwalam moim dzieciom zjeść z podłogi. Okropne, co? Ale tak, nie robię afery, kiedy moje dziecko chwyci coś do buzi z ziemi. Oczywiście, nie z podwórka, i rzecz musiała wcześniej należeć do niego. Wiadomo, nie zdarza się to codziennie, ale mimo wszystko, zdarza się. Dzieci zdrowe, wyniki ok. Też się po tych wypocinach idealnych zastanawiam, jak to możliwe.

Po drugie, moje dzieci latają po błocie. Tragedia, wiem. Włosy, ręce, buzia a czasem nawet zęby w błocie a potem tyle prania, a i dzieci nadawałyby się do pralki. Nie, nie korzystałam jeszcze z prania dzieci. Ciągle jestem na erze dinozaurów i używam wanny. Czy Wy wiecie, że błoto ładnie się zmywa? Nie zostają ślady i nie trzeba używać wybielaczy zamiast płynu do kąpieli. Naprawdę.

Po trzecie, pozwalam moim dzieciom siedzieć do nocy i oglądać filmy nieodpowiednie dla ich wieku. No a co mi tam, czasami zdarza się, że siedzą ze mną w sobotę do pierwszej i żyją!!! A to Ci odkrycie. Nobel mi się należy.No i te nieszczęsne filmy, przecież to niedopuszczalne. Zombie, czarownice, rycerze, jakieś ludki z lego. Nie siada im na psychikę, nie zabijają siebie ani mnie, nie planują ataków terrorystycznych. To dobrze czy nie? Bo z badań wynikało, że od razu po obejrzeniu jednego staną się psychopatami.

Po czwarte, daję im słodycze, chipsy i colę. Ja pierdolę, co za patologia. Truję dzieci. Szlak, jak ja mogę. To nie ważne, że to tylko od czasu do czasu. Z góry wiadomo, lepiej jeść zdrowo, cudne pomidory spryskane chemią, chleb brązowy nie na zakwasie, który jest takim samym gównem, jak biały. Eh, chyba przestaniemy w ogóle jeść. Co prawda teraz jestem na diecie, a jak ja to i dzieci, ale też już usłyszałam, że pewnie nieodpowiednia dla dzieci. Fuck, już nie wiem, co robić. W depresję wpadnę.

Po piąte, rozpieszczam swoje dzieci. O tak, to już w ogóle bydło mi rośnie w domu. Czasami siostra przychodziła, spojrzała się i było dobrze, ale ja nie potrafię. Ale kiepska mama ze mnie. Niewychowane będą i upośledzone pewnie, jak matkę taką mają. No cóż, kursów nie przechodziłam, dzieci szybko mi wyrosną, jestem sama i sama wszystko ogarniam, ale dzieci mnie kochają. Na głowę wchodzą tylko czasami, także przeżyjemy, wiem o tym. Nie do uwierzenia jest, że powiedzą dziękuję, przepraszam czy dzień dobry. Niesamowite, niespotykane, prawda?

Po szóste, nie latam do lekarzy z dziećmi, jak ze sraczką. Nooooo, dobrze czytacie. Jeśli to katr, kaszel, gorączka, potrafię sobie poradzić samej. Wiem, przesadzam, powinnam z każdym kichnięciem lecieć z dzieckiem do lekarza, bo może da antybiotyk, bo może właśnie dostał jakiejś poważnej choroby. Boże widzisz, a nie grzmisz. No cóż, dzieci nadal są w dobrej formie fizycznej, żyją, nie umierają, a moje sposoby są dość skuteczne. Powinnam zostać wyniesiona na ołtarze za to, że te ideale mają miejsce u rodzinnego.

Po siódme, zostawiam dzieci, kiedy się drą, czyli wzywają mamę. Potrafię wyjść nawet na 10 minut. To straszne zostawiać dzieci w pokoju obok na tak długo. Poza tym nie słucham ich, a oni mnie potrzebują. Trudno, ja muszę ochłonąć, bo mam najzwyczajniej w świecie dosyć. Wracam, a oni na swoim miejscu - nikt ich nie porwał, nie zrobili sobie krzywdy. Siódmy cud świata!!! 

Po ósme, piję kawę ze znajomymi. Narcyz normalny. Jak ja w ogóle nadaję się na matkę?? W tym czasie obiadu nie zrobiłam i nie tknęłam kurzu palcem. Wstyd,  wstyd i jeszcze raz wstyd. Powinnam pichcić, sprzątać i czekać przy zegarku na chwilę, kiedy będę mogła opuścić dom i odebrać swoje pociechy ze szkoły. Kawkowanie skończyło się w dniu narodzenia pierwszego dziecka. Taaa, niedoczekanie. 

Po dziewiąte, ostatnie, moje dzieci robią ze mnie matkę patologiczną. Fakt, trójka dzieci, do tego po dwóch nieudanych związkach i ciągle sama. To dopiero jest patologia. Masakra. \jak ja w ogóle egzystuje na tym świecie, czy mi nie jest wstyd? Model rodziny w dzisiejszych czasach to 2+1, dlaczego cofał się do ery kamienia łupanego? No cóż, lubię żyć w grocie, z dużą ilością kochanych małpek. A wiecie, że mają gdzie mieszkać, w co się brać i co jeść. Jestem jednak niebywałą patologiczną mamą.

A Ty jesteś patologiczna, jak i ja? A może bardziej?