Królowa szarości, czyli jak sukcesywnie mamuśki zaniedbują swoją kobiecość

Cholernie zazdroszczę dziewczynom, które po porodzie wracają w ekspresowym tempie do figury sprzed ciąży, a do tego codziennie mają nienaganny makijaż, fryzurę na miarę księżnej Kate, a paznokcie zawsze pomalowane z perfekcyjnym kształtem. Nie wspomnę już o biżuterii, ładnych, dopasowanych ciuchach. Na domiar tego wszystkiego zawsze uśmiechnięte i szyderczo spoglądające w moja stronę, jakby chciały mi powiedzieć, że takich szarych stworzeń świat nie potrzebuje.
Zawsze wtedy zadaję sobie mnóstwo pytań. Jak one o robią? Pewnie mają pełne konta i nigdy nie słyszały o oszczędzaniu bądź długach. Pewnie nigdy nie miały problemu z nadwagą. Na pewno nie pracują. Na stówkę mają jedno dziecko i do pomocy chmarę ludzi dookoła.

---

Sama osobiście bardzo zaniedbałam swoją kobiecość po wydaniu na świat moich pociech. Nie wiem, czy to bardziej stres, brak celu, chęci, pieniędzy, czasu, czy bardziej przestało mi zależeć. Bo w sumie dla kogo? Dzieci kochają mnie taką, jaką jestem, ludzie gadali, gadają i gadać będą, więc powodem mojego większego zainteresowania własną osobą być nie mogą. Najważniejsze, że nie ma obok tego kogoś, kto Ci powie, że ładnie wyglądasz, że zmieniłaś fryzurę, że ta bluzka jest dla Ciebie idealna. Nie ma męża, narzeczonego, chłopaka, przyjaciela - nie ma płci męskiej, dla której mogłabym bardziej postarać się o wygląd. Nie ma tego uczucia, które można ożywić jeśli zmieni się wygląd i bardziej zadba o siebie samą.
I tak od kilku lat sporadycznie robię sobie makijaż, nie przywiązuję uwagi, że moje ulubione buty nie pasują zbytni do nowej bluzki. A że czasem nie umyję codziennie włosów, też mi koniec świata.  Tak mi wygodnie. Do tego weekendy spędzane nierzadko w piżamie czy też rozciągniętym podkoszulku.  Apokalipsa nie nastała.

---

Lata mijały, a mnie z każdym rokiem obojętniał obraz zadbanej kobiety, bo przecież robię to dla dzieci. O tak, to było idealne wytłumaczenie, idealne odrzucenie ataków lecących w mim kierunku. Fakt pozostaje faktem, że nie dosypiam, bo próbuję ziścić swoje marzenia o pisaniu, że jestem sama i nikt mi dzieci nie weźmie, by wzięła relaksującą kąpiel nie zadręczając się myślami, czy wszystko stoi na swoim miejscu. Kolejnym faktem nie do obalenia jest to, że brak mi czasu, bo pracować, sprzątać, gotować i zajmować się dziećmi muszę.

Ale do cholery jasnej, jestem ciągle kobietą. Mamą, wizytówką moich dzieci przed innymi mamami, dziećmi, szkołą i innymi miejscami publicznymi.  Nie chcę, by musieli się mnie wstydzić, czy to dzisiaj, czy to w przyszłości, kiedy będą pokazywać zdjęcia ze swojego dzieciństwa z jakąś szarą myszką.

Nie, nie będę przesadzać z tą odnową biologiczno-psychologiczno-wizualną. Kupię sobie ładną, dobrą pomadkę w kolorze zajebistej czerwieni, tak, żeby dodawała mi seksapil i kobiecości jednym ruchem. Do tego zaopatrzę się w super wydajny, przedłużający, pogrubiający tusz, by od razu oko nabrało tego niezapomnianego spojrzenia. Nie obędzie się też bez redukcji mojej tkanki tłuszczowej z poziomu obrzydliwości do poziomu akceptowanego przeze mnie i otaczający mnie świat. Blokuję w sobie obraz kobiety idealnej, bo takowych nie ma, a jeśli wygląd idealny mają, to przeważnie nie idzie to w parze z życiem, a ja chcę być szczęśliwa.
A do tego wszystkiego dorzucę fajną bluzkę, pasujące buty do spodni i będzie już całkiem git.

Czy Wy też tak miałyście?? Proszę, nie piszcie, że jestem jedyna.

---