Grad bzdurnych rad. Niekonstruktywna krytyka.

"Wiesz, musisz...", "Gdybym była tobą...", "Zrób to tak...", "Nie możesz..." - nie będę dalej wymieniać, choć przeważnie "dobre i niezawodne" rady oraz niekonstruktywna krytyka właśnie tak się zaczynają. Mam wielu znajomych dookoła siebie, tych bliższych i tych dalszych. Jedni mają przyzwolenie na wypowiadanie się na mój temat i wypowiedzenie swojego zdania, inni nie mają go bardzo lubią, szczególnie, kiedy mogą dać mi kilka super rad lub skrytykować coś uszczęśliwiając tym samych siebie.

Tak się czasem zastanawiałam, że ja to muszę wyglądać na super nierozgarniętą kobietę, skoro wiele osób rości sobie prawo do poprawiania mojego stylu życia, moich wartości, moich metod wychowawczych czy też wyboru bycia samotną mamą.  Jak bardzo muszę działać nieudolnie, skoro niektórzy pozwalają sobie na krytykę nie znając mnie nawet osobiście, a jedynie z opowiadań innych, a sami potrafią rzucić krótkim "cześć", kiedy mijają mnie na ulicy.

Wszystko, co robię, co zrobiłam, czego się nauczyłam, jest wynikiem moich wyborów. Należę do osób, które niechętnie przyjmują krytykę, bo wolą się spalić i wyciągnąć wnioski z własnych błędów aniżeli przyznać komuś racje. No cóż, taki mały czort ze mnie czasami. O ile konstruktywnej krytyki się nie boje i potrafię wynieść z niej coś dobrego dla siebie, o tyle krytyki bezbarwnej, takiej tylko po to, by coś sobie pogadać już nie.

Nie lubię kiedy ktoś doradza mi w sprawach wychowania moich dzieci. Ja kocham ich takimi, jakimi są, czy się to komuś podoba czy nie. Czasami są diabłami, ale to są moje diabły. Czas leci szybko, i już niedługo nie będzie tych diabełków przy mnie, bo uciekną w świat, a ja chcę, by zamiast wiecznego karcenia, stosowania kar, czy zakazów, pamiętały dom, jako miejsce radości, uśmiechu, pełnego zwariowanych momentów.

Nie mówcie mi, co mam z nimi robić po szkole, ile spędzać czasu przed TV a ile na dworze. To ja jestem matką i ja będę decydowała o tym. A że znam dzieci swoje najlepiej na świecie, to jestem najbardziej odpowiednia osobą, by to robić.

Kiedy mam dość, kiedy nie umyję włosów, kiedy nie wyprasuję, nie posprzątam, kupię obiad z restauracji, to zamknijcie się na chwile i pomyślcie przez moment. Może w tym czasie, kiedy Wy prasowałyście, sprzątałyście, gotowałyście, czy myłyście włosy a Wasze dziecko bawiło się samo w

pokoju, oglądało TV albo było pod opieką taty bądź babci, ja ze swoimi dziećmi grałam w chińczyka, rozmawialiśmy albo rysowaliśmy po raz tysięczny super dinozaury. Potem wykonałam wszystkie NIEZBĘDNE obowiązki i padłam na twarz. A kiedy jestem zmęczona i mówię, że z chęcią wysłałabym swoje dzieci na marsa, to wcale nie oznacza, że bym to zrobiła, a mój stan psychiczny jest  w kiepskim stanie. A kiedy moje dzieci są w szkole to ja jestem w pracy, więc nie wmawiajcie mi jakiś bzdur, ile to ja nie mogę zrobić w tym czasie.

---

Nie mówicie mi, że powinnam gdzieś wyjść, rozerwać się. Nie mam podobnych priorytetów, nie utrzymujcie ze mną kontaktów. Wolę osobiście posiedzieć z dziećmi w domu. W najgorszym razie, znajdując opiekę nad dziećmi wolę wykorzystać ją na bardziej przydatne sprawy, jak choćby pójście na dodatkową zmianę do pracy, dzięki czemu będę mogła zafundować dzieciom w przyszłym tygodniu kino.

Najważniejsze...Nie porównujcie mnie ze sobą!! Nigdy. Takie osoby od razu tracą w moich oczach. Ja nie dostaję alimentów, dzięki którym mogę kupić dziecku szóstą parę butów na zimę. Nie mam byłego męża, który co tydzień, albo co dwa zabiera mi dzieciaczki, dzięki czemu mogę się odprężyć, zrobić super sprzątanie w domu czy też postarać się kogoś sobie znaleźć. Nie mam dziadków dostępnych 24/h, dzięki którym mogę pracować na pełny etat. Nie jestem zwolenniczką trzymania dzieci twardą ręką, dlatego moje dzieci się buntują, krzyczą, wymuszają - próbują, ile mogą. Nie biję dzieci, więc zapamiętaj to sobie, że Twoja rada czy krytyka nie sprawi, że zacznę to robić.

Moje życie, moje sprawy. Ja nie wchodzę nikomu w życie z butami nieproszona. Kiedy ktoś się pyta, zastanawia, prosi o rade, odzywam się, w przeciwnym razie zostawiam to dla siebie. Może Wy wszyscy macie rację, może wszystkie moje wybory okażą się błędnymi. Jednak koniec końców to moje życie, moja lekcja i to z niej wyciągnę wnioski.

Dziękuję.