Jestem przekonana, że każda z nas, kiedyś tam, wyobrażała sobie swoją rodzinę, swojego męża, dzieci, pracę. Wiem, że na pewno rzeczywistość okazała się nieco inna od naszych wyobrażeń. Idealny mąż, idealne dzieci, idealny dom, brak stresu przy płaceniu rachunków, wieczne wyjazdy na odpoczynek, imprezy rodzinne z równie idealnymi znajomymi, koło wiernych przyjaciół.  Oh, jakie to piękne i niewinne.

Bywają takie dni, kiedy masz nieodparte wrażenie, że wszystko, dosłownie wszystko sprzeciwia się przeciwko Tobie. Nie dość, że wyjątkowo cierpiałaś z powodu bezsenności to jeszcze z rana krzyki dzieci pogłębiają, i tak już nie do zniesienia, ból głowy. W ogóle te Twoje dzieci jakoś tak wyjątkowo nieposłuszne. W drodze do pracy utknęłaś w niewyobrażalnie długim korku, a potem jeszcze szef wydarł japę jak tylko przekroczyłaś próg. Czy to się nigdy nie skończy? Czy to długo jeszcze potrwa? Ile dzisiaj jesteś jeszcze w stanie wytrzymać?

Długo zastanawiałam się, dlaczego często słyszę takie stwierdzenie od mężatek, których mężowie często długie tygodnie, czasami nawet miesiące spędzają poza domem. Prawie zawsze taka nie obecność związana jest z pracą zawodową.  Kobieta wtedy zostaje sama, z dziećmi na wychowaniu, domem do ogarnięcia, organizacją finansów. Choćby nie wiem, co jeszcze zostało na jej głowie, to ogłaszam wszem i wobec, że nie mogą nazywać się samotnymi matkami ! ! !

Bycie samotną matką jest jak niekończąca się przygoda, pełna sukcesów i porażek. Jest podobna do życia matek będących w związkach, a jednak jest trochę inaczej. Szczęściarą jest ta, która ma wsparcie od bliskich 24/dobę. Szczęściarą jest również ta, która ma wsparcie u byłego partnera, niezależnie od powodu rozstania. Reszta musi radzić sobie. Robi to, bo musi, robi to, bo nikt iny za nią tego nie zrobi.