Większość po przeczytaniu tytułu zapewne pomyśli sobie "ot, wielkie mi rzeczy". Wgłębiając się jednak można zauważyć, że to nie takie proste i trzeba się wiele nagimnastykować, i przyodziać wręcz metalową zbroję, by być kobietą samotnie wychowującą dzieci i do tego jeszcze być z tego dumną i wiedzieć, że daje się radę.  Ja osobiście już wiem, jak to robię, by dać radę pogodzić wszystko co spotyka mnie na drodze samotnego macierzyństwa.

Pamiętam ten dzień, kiedy zaczęło psuć się w moim małżeństwie. Często wtedy przesiadywałam u swojej mamy. Dużo rozmawialiśmy a ona zawsze mówiła, żebym się zastanowiła, czy nie da się jeszcze tego związku uratować. Ona sama wychowała mnie i trójkę mojego rodzeństwa praktycznie sama. Mój tata był wiecznie w rozjazdach, by zarobić na dom. Pamiętam, jak jej było ciężko. Ona sama mówiła, że to bardzo ciężkie być samej z dziećmi. Nie brałam wtedy jej słów na poważnie. Przecież ja silna, wszystko mogę, niczemu się nie poddam.

Tym wpisem chcę pomóc mężczyznom, którzy próbują umówić się z samotną matką, spotykają się z nią bądź też nie widzą w tym nic złego. Bo ja dobra kobieta jestem, nie traktuję mężczyzn jako zło konieczne, więc mam nadzieję, że docenicie Panowie mój wkład i chęć pomocy. Doskonale Was panowie rozumiem, i nie chcę byście marnowali swój czas, i czas kobiet. Wiecie, życie jest krótkie, a każdy nieudany związek buduje w nas wyższy mur zawodu. Nie dajcie się. Przeczytajcie, a dowiecie się, kiedy związek z samotną kobietą nie jest dla Was. Jestem przekonana, że większość kobiet samotnie wychowujących dziecko podpisze się pod moimi słowami. 

Mogłoby się wydawać, że w dzisiejszym świecie nie powinno się marzyć. Często zaślepieni pogonią za pieniądzem, nieustającą gonitwą za ideałami kreowanymi przez media, zapominamy o sobie, o marzeniach. Wierzę jednak, że każdy jakieś ma. Są małe i te większe, są bardziej przyziemne i te, które prawdopodobnie pozostaną w sferze marzeń już na zawsze. 
Samotne matki też marzą. Ich marzenia mogą jednak wydawać się nieco śmieszne