Ja nie mam pojęcia, jak to się stało, co musiało się wydarzyć by było, jak jest. Nie wiem, jak mam wytłumaczyć tę nagonkę na samotne mamy. Nie rozumiem, jak można nie przebierając w słowach ubliżać kobietom, które cały swój wysiłek i serce oddały samotnemu wychowaniu dzieci. Ludzie mogą gadać, co chcą, ale przez dziewięć lat samotnego macierzyństwa przekonałam się i wiem doskonale, jak ciężka jest ta droga.

​*Tekst brutalny, wrażliwe osoby prosiłabym o wzięcie tabletek, bądź też skonsultowanie się z lekarzem lub farmaceutą*

Po rozstaniu ostatnią rzeczą, nad którą chciałam się zastanawiać, były stosunki moich dzieci z nowymi partnerkami mojego już ex. Miałam wtedy zawrót myśli, pełen wachlarz emocji, z którymi musiałam poradzić sobie na bieżąco. Nie przychodziło mi do głowy, jak ważny, i jak nieunikniony, będzie to dla mnie temat. Pomimo wszystko w moim przypadku była to łagodna zmiana, bez większego wpływu na życie moje i mojego dziecka.

Większość po przeczytaniu tytułu zapewne pomyśli sobie "ot, wielkie mi rzeczy". Wgłębiając się jednak można zauważyć, że to nie takie proste i trzeba się wiele nagimnastykować, i przyodziać wręcz metalową zbroję, by być kobietą samotnie wychowującą dzieci i do tego jeszcze być z tego dumną i wiedzieć, że daje się radę.  Ja osobiście już wiem, jak to robię, by dać radę pogodzić wszystko co spotyka mnie na drodze samotnego macierzyństwa.

Pamiętam ten dzień, kiedy zaczęło psuć się w moim małżeństwie. Często wtedy przesiadywałam u swojej mamy. Dużo rozmawialiśmy a ona zawsze mówiła, żebym się zastanowiła, czy nie da się jeszcze tego związku uratować. Ona sama wychowała mnie i trójkę mojego rodzeństwa praktycznie sama. Mój tata był wiecznie w rozjazdach, by zarobić na dom. Pamiętam, jak jej było ciężko. Ona sama mówiła, że to bardzo ciężkie być samej z dziećmi. Nie brałam wtedy jej słów na poważnie. Przecież ja silna, wszystko mogę, niczemu się nie poddam.

Tym wpisem chcę pomóc mężczyznom, którzy próbują umówić się z samotną matką, spotykają się z nią bądź też nie widzą w tym nic złego. Bo ja dobra kobieta jestem, nie traktuję mężczyzn jako zło konieczne, więc mam nadzieję, że docenicie Panowie mój wkład i chęć pomocy. Doskonale Was panowie rozumiem, i nie chcę byście marnowali swój czas, i czas kobiet. Wiecie, życie jest krótkie, a każdy nieudany związek buduje w nas wyższy mur zawodu. Nie dajcie się. Przeczytajcie, a dowiecie się, kiedy związek z samotną kobietą nie jest dla Was. Jestem przekonana, że większość kobiet samotnie wychowujących dziecko podpisze się pod moimi słowami.