Można śmiało powiedzieć, że wiele się nauczyłam podczas dziewięciu lat samodzielnego rodzicielstwa. Do tej pory nie udało mi się uporządkować wszystkiego na tip top. Wciąż mam kilka sytuacji, z którymi wciąż się zmagam, nie potrafię zrozumieć, pokonać. Nauczyłam się jednak kilku kwestii, które ułatwiają mi życie. Jestem przekonana, że i Ty, jako samodzielna mama, masz takie lekcje za sobą, albo właśnie ich doświadczasz. ​. I nie, nie chcę narzekać, przekomarzać się, czy nasza rola jest ważna, czy też nie. Przeczytaj i sama zdecyduj, czy też takie lekcje przydadzą Ci się w życiu, a może masz już je za sobą.

Nowy rok, nowe możliwości, nowe pragnienia, nowe nadzieje. Strach, że życie samotnej matki wciąż będzie pełne kłód rzucanych pod nogi, i że w pewnym momencie może zabraknąć sił, by je pokonywać. Eh, ten nasz pesymizm jest nieodłączny wręcz. Może to nasze charaktery, a może jedynie doświadczenie życiowe. Być może tak jest, ale nie dzisiaj. Dzisiaj to ja wyprowadzę Cię z tego potoku pesymistycznych myśli. Jako samotna matka mam do tego prawo, bo idę podobną ścieżką i wiem, że będzie dobrze. 

Znam kilka osób, które nie przepadają za świętami. Jest ich jednak garstka, a zdecydowana większość wręcz za nimi przepada. Osobiście uwielbiam Święta Bożego Narodzenia i każdego roku czekam na nie z utęsknieniem. Przygotowuję się dużo wcześniej, zarówno finansowo, jak i duchowo. Wpajam dzieciom, jak bardzo ważne jest wyciszenie i czas spędzony z rodzina w tym czasie. Mam nadzieję, że w przyszłości i oni będą kultywować tę tradycję.
Jak jednak wyglądają takie święta samotnej matki? Czy mogą być radosne? Czy samotną matkę w obecnych czasach na nie stać?

Ja wiem, jak ciężko uwierzyć w to, że wychowując samotnie dziecko można być szczęśliwą, spełnioną kobietą. Zdaję sobie sprawę z tego, że my, kobiety, nie potrafimy zbyt szybko przestawić się na pozytywne myślenie. Nie dziwię się. Zanim doszłyśmy do tego, że w pojedynkę wychowujemy dzieci, często przeszłyśmy piekło, byłyśmy poniżane, odebrano nam godność, prawo do bezpieczeństwa i stabilizacji. Często odebrano nam największe szczęście, jakim był nasz wybranek. Nie, nie przesadzam, ale wiem, że są kobiety, które nigdy nie przyznają mi racji.

Ja nie mam pojęcia, jak to się stało, co musiało się wydarzyć by było, jak jest. Nie wiem, jak mam wytłumaczyć tę nagonkę na samotne mamy. Nie rozumiem, jak można nie przebierając w słowach ubliżać kobietom, które cały swój wysiłek i serce oddały samotnemu wychowaniu dzieci. Ludzie mogą gadać, co chcą, ale przez dziewięć lat samotnego macierzyństwa przekonałam się i wiem doskonale, jak ciężka jest ta droga.

​*Tekst brutalny, wrażliwe osoby prosiłabym o wzięcie tabletek, bądź też skonsultowanie się z lekarzem lub farmaceutą*